سه شنبه

رنگ های صورتت را کجا جاانداخته بودی. از این زردهای پرحرارت تشویش و این لبخند های عاریه ای، فقط قرمزیِ تردید و ریا مانده است که بلد است رد بیندازد از پشت این نور کم سو بر صورتت، صورت که هیچ، حتی بردیوار، دیواری که موطن وسیع ترین سایه هاست. حق با توست؛ این میان رابطه های محصوری هستند که حق به جانب و ترساننده از فراز ارتفاع سرک می کشند تا عرصه را بیش از پیش تنگ کنند.